Articles ~ Makaleler
Liberation of Paralyzed Words (EN)
​
I am from earth. After we are born as humans, we learn to belong to a family, a society, a country. We live with pride for the land, the nationality and the religion we were born into. When a baby is born, the Turks have a saying, "The baby came to the world." However, as the baby grows, it disregards being part of a larger whole and lives only with the sensation of being a part of the land and the language it was born into.
I’m in love with nature and life on this planet, but unfortunately it’s too short. Therefore, it’s not important where in the world we live, but how we live. I’m a person that was subjected to violence by my father throughout childhood and adolescence. Due to my family experiences and the country’s egregious circumstances I am very familiar with violence, oppression, restrictions, and bans.
As a Turkish author of thirty-five stories published in literary magazines along with my previously published book and one in the works in Turkey, I have experienced censorship on occasion. As long as the soul deserves to live free, an author should have the similar freedoms to write, as desires to live freely.
Living in a country without the ability to communicate is like not living at all. As a result of communication barriers, I felt that I neither belonged to this land nor to the one I was born in. Thanks to a caring and dedicated teacher, for the first time I have faith that I will learn English and write my stories in this global language. She gave me hope, and for the first time I felt that someone in this country was listening, hearing, and respecting me. I wish that immigrants like myself would have teachers like Ms. Jordan. I've never met a person that teaches with such passion and love. I can't thank my teacher enough for enlightening my way.
I have so much to say and I’ve just begun. I have love to share with the people of the world. As Mustafa Kemal Atatürk, the founder of The Republic of Turkey, and the constant light of my path said, “A person should care about the serenity and welfare of all nations of the world as much as their own nation’s existence and happiness, and should do their best to serve the happiness of all the world’s nations, as well as valuing their own nation’s happiness.”
Conclusively, I would like to thank the United States for accepting my family and providing my daughter with a good education. As a mother nurtures her child, a nation nurtures its people. Sometimes the woman that loves and protects you is considered more of a mother to you than your biological one. Sometimes it’s not the country you were born into, rather the country that protects, liberates, and cares for you, that is considered your homeland.
This book is dedicated to Florida's adult learners and the teachers, tutors, managers, and programs that support them. "Florida Literacy Coalition"
Felçli Kelimelerin ÖzgürlüÄŸü (TR)
​
Dünyalıyım. Biz insanlar doÄŸduktan sonra bir aileye, bir topluma, bir ülkeye ait olmayı öÄŸreniriz. DoÄŸduÄŸumuz toprakların, milliyeti ve diniyle övünerek yaÅŸarız. Biz Türkler; bir bebek doÄŸduÄŸunda “dünyaya geldi” tabirini kullanırız. Fakat o bebek büyüdükçe geldiÄŸi koskoca dünyayı unutur sadece doÄŸduÄŸu topraklara, kendi diline ait olma hissiyatıyla varlığını sürdürür.
​
DoÄŸasına aşık olduÄŸum bu gezegende ömür ne yazık ki çok kısa. Bu yüzden dünyanın neresinde deÄŸil nasıl yaÅŸadığımız çok önemli. Ben çocukluÄŸunu, gençliÄŸini babasından ÅŸiddet görerek geçirmiÅŸ biriyim. Hem ailemden dolayı hem doÄŸduÄŸum ülkemden ötürü baskının, yasaklanmanın, ÅŸiddetin ne olduÄŸunu çok iyi biliyorum.
Bugüne kadar Türkiye’de iki kitabım ve 35 öyküm edebiyat dergilerinde yayımlandı. Zaman zaman sansüre uÄŸrayan hikâyelerimde kalemimin yeterince özgür olamadığını biliyorum. Ruh nasıl özgürce yaÅŸamayı hak ediyorsa, yazan birinin kalemi de özgür olabilmeyi hak ediyor.
Dilini konuÅŸamadığım bir ülkede yaÅŸamayı; yaÅŸanmamış, ölü bir hayat olarak görüyorum. Kendimi uzun süre, dilini öÄŸrenmekte zorlandığım ne bu ülkeye ne de doÄŸduÄŸum topraklara ait hissettim. Ä°lk kez bir öÄŸretmen sayesinde Ä°ngilizce dilini öÄŸrenip, hikayelerimi yazabileceÄŸime inandım. Umut aşıladı bana. Ä°lk kez bu ülkede birinin beni dinlediÄŸini, duyduÄŸunu ve saygı duyduÄŸunu hissettim. Özellikle benim gibi göç etmiÅŸ öÄŸrencilerin karşısına Ms. Jordan gibi öÄŸretmenlerin çıkmasını diliyorum. Ben daha önce bu kadar sevgiyle öÄŸreten bir insan tanımadım. Yoluma ışık olan öÄŸretmenime ne kadar teÅŸekkür etsem az.
Anlatacaklarımın henüz çok başındayım. Tüm dünya insanlarıyla paylaÅŸmak istediÄŸim sevgim var. Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran ve fikirleriyle her zaman yoluma ışık olan Mustafa Kemal Atatürk’ün de dediÄŸi gibi, “Ä°nsan mensup olduÄŸu milletin varlığını ve mutluluÄŸunu düÅŸündüÄŸü kadar bütün dünya milletlerinin huzur ve refahını düÅŸünmeli ve kendi milletinin mutluluÄŸuna ne kadar kıymet veriyorsa bütün dünya milletlerinin mutluluÄŸuna da hizmet etmeye, elinden geldiÄŸi kadar çalışmalıdır.”
​
Son olarak kızıma iyi bir eÄŸitim hakkı saÄŸlayan, bize sahip çıkan Amerika BirleÅŸik Devletlerine teÅŸekkür ederim. Nasıl ki her zaman sizi doÄŸuran deÄŸil, büyütüp, seven bir baÅŸka bir kadın anneniz olabiliyorsa, bazen de doÄŸduÄŸunuz ülke deÄŸil, size sahip çıkan ülke vatanınız olabiliyor.